Ik heb God gevonden. Afgelopen maandag. Tussen de ¥ en de ©. Toen ik tijdens de Arabische les op zoek ging naar de shadda, stond God plots voor me, in mooie krullende lijnen op het toetsenbord van mijn gsm: الله.

Dat een Arabisch toetsenbord een God-toets heeft, is misschien zo gek nog niet. Zelfs Arabische christenen kunnen Allah nauwelijks nog wegdenken uit hun dagelijkse taalgebruik.

Wanneer ik ‘s ochtends aan de taxichauffeur mijn bestemming vertel, is het antwoord doorgaans niet “ok,” maar “Inshallah,” oftewel als het God belieft. Hoewel een gelovige in hart en nieren inderdaad “Inshallah” gebruikt om te zeggen “ja, met de wil van God,” wordt de uitdrukking ook veelvuldig gebruikt als synoniem voor “misschien,” “we zien nog wel,” “hopelijk” of “nooit van m’n leven,” aan de goede verstaander de keuze.

Als ik iemand wil feliciteren met een nieuw huis of een nieuwe auto, dan zeg ik niet hoe mooi ik de nieuwe aanwinst wel vind, maar zeg ik overtuigd “mashallah,” oftewel God heeft het gewild. Hierdoor weet de gecomplimenteerde dat ik zijn of haar fortuin beschouw als een geschenk van God en ik daardoor geen afgunst koester. Afgunst, oftewel het boze oog, is in Jordanië namelijk een gevreesd concept. Heel wat mensen geloven dat als iemand je afgunstig is, deze negatieve energie jou schade kan berokkenen.

Ook bordjes langs de kant van de weg herinneren de reiziger er met regelmaat aan dat alles met de wil van God gebeurt en dat God goed is.

Een greep uit het dagelijkse aanbod voor zij die de God-toets graag wat vaker benutten: